Taylor Swift Evermore CD
17 dec 2020
Wie zo groot is als Taylor Swift heeft geen promobureau meer nodig. Voor de tweede keer in een half jaar tijd dropt de zangeres een album zonder uitgebreide aankondiging.
evermore wordt getypeerd als het zusje van folklore, dat Swift afgelopen juli uitbracht. Dat is ook niet zo gek met andermaal Aaron Dessner (The National) als producent. Wel moet evermore het zusje zijn dat vrijpostiger en experimenteler is en minder om de songwriter draait. Als je het album opzet, hoor je die intentie wel, maar het komt niet goed uit de verf. Het meest typerende voorbeeld daarvan is gold rush. De song breekt met de tot op dat moment gehanteerde akoestische gitaar, die wordt ingewisseld voor een gangbare popbeat. Toch slaagt de productie erin het nummer wat vlak te houden, waardoor het er, ondanks het totaal andere karakter, niet in slaagt om eruit te springen ten opzichte van opener willow en champagne problems.
Dat lukt Swift beter op ‘tis the damn season, wanneer de gitaar gaandeweg het nummer verdreven wordt door een drumbeat en lichte strijkarrangementen. Toch is het pas bij het duet met Haim no body, no crime dat de egale deken die over evermore lijkt te hangen wordt afgeworpen. Het is een heerlijke countrysong met een venijnige ondertoon. Muzikaal, maar zeker ook tekstueel. Het nummer gaat tenslotte over een vrouw die haar man vermoordt, omdat hij te veel met andere vrouwen bezig is. ‘Good thing my daddy made me get a boating license when I was fifteen/And I’ve cleaned enough houses/To know how to cover up a scene.’ Mochten Swift en de zussen van Haim het ooit op je voorzien hebben, acht de kans klein dat je nog gevonden wordt.
De samenwerking met The National, dat op evermore meerdere instrumenten inspeelt, springt er minder uit. De echte chemie mist. Scheikundig gezien zijn de stemmen van Swift en Matt Berninger twee schitterende vloeistoffen, maar ze vormen geen perfect homogeen mengsel. Dat gebeurde wel op folklore met Bon Iver in het weergaloos mooie exile. Dit keer is zijn stem te horen op de titeltrack, maar is hij meer de plotselinge inbreker dan dat het echt een duet is.
Wie de rekensom maakt, ziet dat evermore op alle vlakken net niet de punten scoort van folklore. Het mag dan net wat vrijer en experimenteler zijn, aan het eind blijft er minder van hangen. Er mist een kroon op het werk, die je vanaf de eerste seconde betovert. Zoals exile dat was op folklore.
